Waarom?

Waarom geven we cijfers? Waarom gaat er een bel bij elk uur? Waarom hebben we vaste vakken? Als onderwijs een trein is, waarom dan? Waarom zitten alle leerlingen in dezelfde trein op dezelfde stoelen met hetzelfde treinkaartje?
Als ik langzaam in gedachten alle lagen van de bestaande school afpel, vraag ik mij uiteindelijk zelfs soms af waarom we onze kinderen naar school sturen. Dan sta ik stil. Nee, de opleiding is echt belangrijk. Dat is de kern. Onze maatschappij heeft goed onderwezen kinderen nodig. Maar waarom doen we het op de manier zoals we het doen? Dat is de vraag. We willen onze kinderen opleiden en zoeken hoe we het beste resultaat krijgen. Maar zijn die schoolbel, dat lesrooster, die cijfers nodig? In een school is het noodzakelijk om structuur te hebben, natuurlijk, maar moet het zo?
De inhoud is anders te organiseren en dat deed Helen Parkhurst met haar Dalton Plan. Ik vind het prettig binnen haar kader na te denken over vernieuwing en ontwikkeling. Binnen een strak kader is er veel vrijheid te organiseren. Ik houd namelijk erg van mijn vak (Nederlands), maar de organisatie kan anders. Sterker nog: het moet zelfs anders om de leerlingen te blijven bereiken en het beste uit hen te halen. In een individualistische samenleving is het belangrijk dat leerlingen zelf kunnen zien wie ze zijn en wat ze kunnen. Hoe blijven ze anders overeind in deze soms onveilige wereld? Hoe kunnen ze anders trouw blijven aan hun idealen en de groepsdruk weerstaan?
Ik denk dat we onze leerlingen steeds meer en grondiger met zelfstandigheid moeten leren omgaan. School is daarvoor een goede oefenplek. Laat leerlingen zelf bepalen hoe ze leren, waar ze leren en in welke volgorde
ze alle eindtermen halen. En waar ze fouten kunnen maken en weer op kunnen staan.
Ik vernieuw en raas door de ideeën, maar mijn leerlingen zitten nog in de stoptrein. Ik vergeet dat ik niet alleen zelf moet ontwikkelen, maar ook mijn leerlingen in dit proces mee moet nemen. Dit schooljaar neem ik weer even plaats in de stoptrein en neem ik ze mee op een spannende reis.

Auteur: Els Meijknecht