Japan: klassiek naar Helen Parkhurst

Wat is dalton in Japan? Zo ver over de oceaan, in een cultuur waar het collectief boven het individu staat? Of zijn dat aannames en wellicht vooroordelen? Laten we kijken naar wat we in Japan aantreffen: Er staan twee basisscholen of peuter/kleuterscholen in Japan die het daltonplan van Helen Parkhurst als uitgangspunt hebben gekozen. Beide in grote steden: Tokyo en Nagoya. En onder een bestuur met als hoofd een vrouw die aan de daltonschool in New York heeft gewerkt, Marion Plexico.

Op de site staat dat de school twee principes hanteert: samenwerken en vrijheid. En drie structuren: huis, taak en laboratorium. Deze uitgangspunten sluiten nauw aan op het idee van Helen Parkhurst, namelijk haar social community en freedom, een heel interessant gegeven. In Japan is harmonie een groot goed en worden kinderen opgevoed in samenwerken en goede (non-)verbale communicatie. Deze sociale vaardigheden heb je nodig in de Amerikaanse, maar ook in de Japanse maatschappij.
In het huis voelen de leerlingen de geborgenheid van thuis, in de taak krijgen ze de opdrachten
en in het laboratorium ervaren ze de nieuwe kennis samen.
Dit lijkt prachtig aan te sluiten op elkaar. Dalton uit Amerika past dus in Japan.
Natuurlijk hebben wij in Nederland uit het plan van Parkhurst ook zelfstandigheid gedestilleerd. Japan lijkt trouwer te zijn aan het originele plan. Toch schrijft een oud-leerling op de site dat hij vanwege zijn individuele ontwikkeling naar deze school is gebracht. Individuele ontwikkeling ten behoeve van de gemeenschap wellicht?

Beeld: http://www.dalton-school.ed.jp/english/about/daltonplan.html